به سراغ ِ من اگر می آیی، نرم و آهسته بیا . . .

اردیبهشت ِ سبز پوش ِ من ، گل های خود رویی که کنار ِ جاده به همراه ِ باد برایم دست تکان میدادند ، آفتاب که بر آمد ، من روانه ی مامن ِ آرام ِ جد ِ بزرگم شدم . . .

هنگامی که رسیدم ، آرام قدم بر داشتم چرا که این جمله در ذهنم زمزمه میشد

به سراغ ِ من اگر می آیی

نرم و آهسته بیا

تا مبادا که ترک بردارد

چینی ِ نازکِ تنهایی ِ من . . .

ساده اما مثل همیشه با شکوه ، آرام ، روح ِ طبیعت همنوا با آرامش ِ عجیب ِ امروز ، انگار اون شعر توی ذهن ِ همه ی کسانی که آمده بودند زمزمه شده بود . . .

تا جایی که امکانش بود پیش رفتم

جالبه ، برای دیدن ِ آرامگاه ِ جدم باید اجازه بگیرم! باید حد و مرز بشناسم

کجای دنیا ایستاده ام ؟ ای سرزمین ِ من . . .

نزدیک شدم ، زانو زدم

بغضم نشکست

چشمهام رو بستم

و شروع کردم :

درود بر نیکو سرشت ، کورش ، بزرگ مرد ِ پارسی از بزرگترین نیاکان ِ من ، نیاکان ِ ما

من از فرزندان ِ فرزندانت ، چنانچه هر سال همین روز با تو تجدید ِ عهد میکنم ، امسال نیز این افتخار را دارم که از جانب ِ همه اینجا مقابل ِ تو زانو بزنم و عهد ببندم که

جز نیک نیندیشم

جز نیک انجام ندهم

جز نیک نگویم

و به فرزندانم بیاموزم که آنها نیز ، به فرزندانشان بیاموزند

ای کورش ، ای بزرگ مرد ِ پارسی

تمام فرزندانت را ببخش ، ما به مهرورزی هایت معتقد و پایبندیم اما قدرت در دست ِ ما نیست

بابت ِ تمام انسان هایی که از دم ِ تیغ ِ بی عدالتی رد شدند ، عذر میخواهم

عدالت ِ تو اینجا تحکیم میشود و من ، و ما قادر به انجام ِ هیچ کاری نیستیم

دست هام رو گذاشتم روی زمین و سرم رو پایین گرفتم و اشک هام جاری شدند

چه خاک ِ آشنایی . . .

این جمله ، این وصیت ِ کورش توی ذهنم زمزمه شد :

بدنم را بی تابوت به خاک بسپارید ، تا ذره ذره ی وجودم خاک ِ  ایران را تشکیل دهد

سیرت ِ پادشاه ِ چهار سوی جهان این بود . . .

کسی که فرمانروای چهار سوی جهان بود بر سر ِ آرامگاهش از زبان او نوشتند :

من کورش ، فرزند ِ کمبوجیا هستم ،پارسیان را قدرت ِ جهانی داده ام و سرور ِ آسیا شده ام ، این مشتی خاک را که گور ِ من است ، از من دریغ ندارید . . .

ایستادم و اشک هایم هر یک درخشش آفتاب را بر گونه هایم جاری کرده بود ، هیچ کس حرفی نمیزد و هیچ کس مرا ندید ،

امسال آرامشی بود که هرگز ندیده بودم . . .